Apokalipsa – w terminologii judaistycznej i chrześcijańskiej literatury religijnej, to opis szczególnego rodzaju proroctwa, dotyczącego tego, co ma się wydarzyć w dniach ostatecznych, przekazywanego przez Boga wybranemu prorokowi.

Słowo to pochodzi od greckiego ἀποκάλυψις (apokalypsis), które znaczy "objawienie". Badania historyczne wskazują, że zwyczaj pisania apokalipsy powstał wśród zhellenizowanych Żydów, a następnie rozpowszechnił się także wśród chrześcijan.

W Starym Testamencie księgą apokaliptyczną jest Księga Daniela[1].

Najbardziej znaną apokalipsą jest Apokalipsa świętego Jana, stanowiąca ostatnią część Nowego Testamentu. Księga ta pierwotnie była nazywana Objawieniem Jana, zaś jej bardziej popularna nazwa została wywiedziona z pierwszych słów tej księgi "Ἀποκάλυψις Ἰησοῦ Χριστοῦ", gdzie notabene słowo "apokalipsa" było użyte w prostym sensie "objawienie". Od tego utworu pochodzi określenie gatunku literackiego, była to pierwsza księga nazwana apokalipsą/objawieniem, chociaż gatunek jako taki istniał wcześniej. Apokalipsą nazywano też inne podobne księgi, których autorami byli zarówno wyznawcy judaizmu, jak i chrześcijanie.

Od II w. n.e. powstawało wiele różnych apokalips, zarówno chrześcijańskich jak i żydowskich. Oprócz ogólnie znanego nowotestamentowego Objawienia Jana, Muratori i Klemens Aleksandryjski wspominają w swoich dziełach o Apokalipsie Piotra , która jednak nie zachowała się w całości do naszych czasów. Inne apokalipsy, których fragmenty dotrwały do czasów dzisiejszych, to Apokalipsa Adama i Ewy (autorstwa prawdopodobnie Epifanusa), oraz Apokalipsa Eliasza, której autorstwo przypisuje się Apostołowi Łukaszowi.

Literatura apokaliptyczna miała, i ma nadal, duży wpływ na tradycję religijną judaizmu, chrześcijaństwa oraz niektórych odłamów islamu.

Czterech jeźdźców Apokalipsy
drzeworyt Albrechta Dürera





Źródło : pl.wikipedia.org/wiki/Apokalipsa

Księga Daniela [Dn lub Dan] - księga zaliczana do Pism (Ketuwim) Biblii hebrajskiej oraz ksiąg prorockich chrześcijańskiego Starego Testamentu. Jej autorstwo przypisuje się tradycyjnie Danielowi. Czas jej powstania datuje się obecnie na okres od połowy VI wieku po 164 rok przed Chrystusem. Księga została zredagowana częściowo w języku hebrajskim, a częściowo w aramejskim. Dwa ostatnie rozdziały tej księgi, według katolickiego i prawosławnego kanonu, zostały napisane w języku greckim i nie są uznawane za natchnione przez judaizm i protestantyzm. Treść księgi wiąże się z postacią proroka Daniela, żyjącego na dworze babilońskim i perskim na przełomie VII i VI wieku przed Chr. Składa się na nią osiem opowiadań o Danielu i cztery jego wizje.

Głównym bohaterem Księgi jest Daniel (Dānijjē’l – moim sędzią jest Bóg). Według Informacji zawartych w samej księdze Daniel pochodził z rodu królewskiego i był jednym z młodzieńców judzkich deportowanych przez Nabuchodonozora do Babilonii. Jako człowiek dobrze urodzony został przeznaczony do służby na dworze królewskim (najpierw babilońskim, a po upadku imperium babilońskiego perskim), gdzie dzięki mądrości i posiadanym zdolnościom, zwłaszcza umiejętności wyjaśniania snów dochodził do coraz wyższych godności i zaszczytów, zajmując z czasem najwyższe stanowiska. Nie sposób rozstrzygnąć, czy Daniel jest postacią historyczną, wokół której narosła obszerna literatura, czy też postacią legendarną

Układ księg


Opowiadania

1,1-21 Opowiadanie o Danielu i 3 młodzieńcach na dworze królewskim – Daniel i jego towarzysze przygotowują się do służby. Odmawiają spożywania potraw i wina królewskiego, żywiąc się jedynie jarzynami, a Bóg sprawia, że wyglądają lepiej niż inni młodzieńcy.
hebrajski
2,1-49 Sen Nabuchodonozora o posągu – Daniel opowiada Nabuchodonozorowi jego sen, w którym posąg zbudowany z różnych materiałów zostaje roztrzaskany przez kamień oderwany od góry. Podaje też wytłumaczenie: różne, coraz gorsze, materiały, z których zbudowany jest posąg, oznaczają kolejne królestwa. Kamień, roztrzaskujący na końcu posąg, to wieczne królestwo Boga, które nadejdzie na końcu czasów.

3,1-30 Trzej młodzieńcy w piecu ognistym – Nabuchodonozor buduje posąg i nakazuje oddać mu hołd. Za odmowę 3 młodzieńcy zostają wrzuceni do rozpalonego pieca. W piecu śpiewają pieśń na chwałę Boga. Ogień nie robi im krzywdy.
aramejski, fragment grecki 3,24-90
3,31-4,34 Sen Nabuchodonozora o drzewie – Nabuchodonozor ma sen o drzewie, które się rozwija, a następnie zostaje zniszczone. Daniel wyjaśnia sen królowi. Jeżeli nie ukorzy się i nie uzna, że Bóg jest Panem wszystkich królestw, panowanie będzie mu odebrane do czasu nawrócenia. Sen spełnia się.

5,1-6,1 Uczta Baltazara – W czasie uczty król Baltazar nakazuje wznieść toast naczyniami zabranymi ze świątyni jerozolimskiej. Na ścianie pojawia się tajemniczy napis. Daniel wyjaśnia, że wskutek pychy króla Bóg wyznaczył kres jego panowaniu. Tej samej nocy król Baltazar zostaje zabity.

6,2-29 Daniel w jaskini lwów – Oskarżony wobec króla Daniel zostaje wtrącony do jaskini lwów i cudownie ocalony.

Wizje

7,1-28 Wizja 4 bestii i jakby Syna Człowieczego – Cztery bestie wychodzą z morza. Postać jakby Syna Człowieczego przybywa z obłokami, odbywa sąd i niszczy bestie, a Bóg oddaje jej władzę nad światem.
aramejski
8,1-27 Wizja barana i kozła – Dzieje imperium perskiego, Aleksandra Macedońskiego i jego następców. Występuje Antioch IV Epifanes, bezcześci świątynię i prześladuje wiernych Bogu.

9,1-27 Proroctwo o 70 tygodniach – Interpretacja proroctwa Jeremiasza o 70 tygodniach (jako 70 latach) spustoszenia Jerozolimy. Zapowiedź zniszczenia zła i nadejścia wieku sprawiedliwości.

10,1-12,13 Wizja dotycząca historii i wydarzeń końca dni – Objawienie anioła: przegląd historii od imperium medyjskiego po Antiocha IV Epifanesa. Zapowiedź zmartwychwstania i powszechnego zbawienia.

Dodatki deuterokanoniczne (nieuznawane przez Żydów i protestantów)

13,1-64 Opowiadanie o ocaleniu Zuzanny – Zuzanna, żona Joakima zostaje fałszywie oskarżona przez 2 starców i ocalona przez Daniela.
grecki
14,1-42 Opowiadanie o Belu i wężu – Daniel demaskuje kapłanów bożka Bela i zabija węża czczonego przez Babilończyków.

Źródło : pl.wikipedia.org/wiki/Ksi%C4%99ga_Daniela

Według mnie jeden z lepszych obrazów Apokalipsy


Trzecia część nocy – polski film wojenny w reżyserii Andrzeja Żuławskiego z roku 1971.

Scenariusz – ojca i syna – odwołuje się do wspólnych doświadczeń ze Lwowa czasu wojny. Mirosław Żuławski przebywał tam z żoną i synkiem, utrzymując rodzinę jako karmiciel wszy w słynnym Instytucie Weigla (karmicielką wszy była tam też uczona Stefania Skwarczyńska).

Trzecia część nocy ma klamrową konstrukcję: otwiera i zamyka ją głośna lektura Biblii w przekładzie Wujka – żona Michała (Małgorzata Braunek) czyta Apokalipsę. Tytuł filmu to parafraza słów Apokalipsy: Ap 8,12.

Akcja filmu rozgrywa się w czasie okupacji hitlerowskiej. Ukazuje wydarzenia wojenne w konwencji apokaliptycznej i onirycznej. Głównym bohaterem jest Michał, któremu Niemcy zabijają (we dworku na skraju lasu) matkę, żonę Helenę i synka. Michał ucieka do miasta. Przypadkiem spotyka tam w starym domu rodzącą właśnie kobietę, Martę, łudząco podobną do jego zmarłej żony. Michał postanawia zaopiekować się kobietą i jej dzieckiem. By ich utrzymać, zostaje karmicielem wszy w instytucie produkującym szczepionki przeciw tyfusowi. Ma zamiar również odbić z rąk hitlerowców Jana – męża Marty, który został zatrzymany przez Niemców omyłkowo zamiast Michała.

Źródło : pl.wikipedia.org/wiki/Trzecia_cz%C4%99%C5%9B%C4%87_nocy

Czas apokalipsy (ang. Apocalypse Now) – amerykański film z 1979 roku w reżyserii Francisa Forda Coppoli, którego inspiracją była powieść Josepha Conrada Jądro ciemności. W Polsce film emitowany był w kinach w czasie stanu wojennego w 1981, przez co od razu stał się filmem kultowym dla członków opozycji politycznej. W roku 2001 ukazała się poszerzona wersja reżyserska tego filmu, Czas apokalipsy: Powrót.

Kapitan Benjamin Willard otrzymuje zlecenie zlikwidowania pułkownika Waltera Kurtza, który dezerterując z amerykańskiej armii, stworzył na pograniczu Kambodży swoją własną armię i quasi-państwo podległych mu tubylców. Willard najpierw musi dotrzeć do granicy frontu, a następnie na własną rękę z kilkoma żołnierzami odnaleźć miejsce pobytu Kurtza i dokonać jego egzekucji. Początkowo Willard jest świadkiem dziwnego obrazu wojny, w którym podpułkownik Kligore w trakcie ataku pozycji Vietcongu rozkazuje swoim żołnierzom uprawiać surfing, czy też dokonywać nalotów, którym towarzyszą głośne dźwięki Walkirii Wagnera odtwarzane z atakujących helikopterów. Z czasem miejsca przez które podróżują bohaterowie by dotrzeć do celu wydają się być coraz bardziej dzikie. Rodzi to wahanie i strach w umysłach żołnierzy. Obraz jest opatrzony kultową muzyką, w tym utworem The End zespołu The Doors – ówczesnym symbolem wolności.

Źródło: pl.wikipedia.org/wiki/Czas_apokalipsy

Kapitan Benjamin Willard otrzymuje zlecenie zlikwidowania pułkownika Waltera Kurtza


Nieraz słyszałam że jego podróż jest tak naprawdę podróżą do samego siebie.

W Kurtzu ( Jedna z najlepszych ról Brando!) widzi swoje odbicie.