panTo napisał:


Widzisz, ja rozumiem, że tym, co tu przychodzą, z astrologią jest łatwiej, milej i przyjemniej, że dzięki niej się ukontekstawiają, że sens dzięki niej znajdują. Ale czy nie jest to oby jakaś mrzonka, jakieś przekłamanie, jakiś błąd poznawczy, który naszych umysłów się chwyta? Jeszcze nie wiem, gdzie mnie ten krytycyzm zaprowadzi, choć już widzę, że temat ciekawy, wzbogacający i będący w zgodzie z tą ciągłą potrzebą niesiedzenia w jednym miejscu...

Tomek ...

1. wydaje mi się że w każdej dziedzine opisującej rzeczywistość wkrada się błąd poznawczy czy przekłamanie do pewnego stopnia ... jesteśmy tylko ludżmi ... nasz obszar postrzegania rzeczywistosci jest ułomny ... widzimy tylko fragment rzeczywistości i na dodatek tylko poprzez swój pryzmat ... to jest ludzkie

2. takie mam poczucie że chodzi głownie o to: "ciagła potrzeba niesiedzenia w jednym miejscu" ... myśle , ze dopóki astrologów było garstka to dla Ciebie było to satysfakcjonujące (w pewien sposób wyłamywałeś się ze społeczeństwa) ... w momencie kiedy astrologia ta "profesjonalna" nie gazetowa staje się bardziej rozpowszechniona Ty czujesz ponownie potrzebę "wyłamania się" ... zbuntowania w zgodzie z ideałami wodnikowymi ... tym razem wyłamując się z grona astrolgów ;)

pozdrawiam Lucyna

ps. Bardzo cenie sobie Twoją wiedzę i Twoje poszukiwania

panTo napisał:


Dla zainteresowanych:(...)

Bardzo dobre opracowanie nt starców znajduje się tutaj: www.cerkiew.pl/index.php?id=prawoslawie&a_id=74



bardzo interesujący tekst ... bardzo to bliskie temu co od zawsze siedziało we mnie ... rozumiem tą idee ... mam w sobie taka tendencję do "wynajdywania" w tłumie ludzi-starców ...

wydaje mi się że właśnie tylko nieliczni ... "starcy" (różnych dziedzin życia) są w stanie wznieść sie ponad to co ludzkie ... i zbliżyć się ... zrobic krok więcej ... w strone PRAWDY ... tej PRAWDY NAJWYŻSZEJ ....

pozdr Lucyna

Niedokończone jest poznanie ludzkie. Z natury ma człowiek wrodzone pragnienie wiedzy, lecz ocean poznawalnego jest nieskończony; nigdzie duch ludzki nie może dostrzec jakiegoś punktu, na którym by się oparł i spokój znalazł. Im więcej postępuje wiedza ludzka, tym bardziej jest niedokończona, gdyż każda znaleziona odpowiedź rodzi tuzin nowych pytań. Tak się przedstawia istota doczesności. Czyżby duchowi ludzkiemu nie było przeznaczone, by wreszcie pokój znalazł?

www.ultramontes.pl/Pesch_1_XXII.htm